Sinds eind vorig jaar ben ik in het bezit van een caravan, een Eriba Hymer om precies te zijn. Na een korte proefvakantie (lang weekend) in Hummelo dit voorjaar zou ik mijn ‘sleurhut’ deze zomer echt gaan uitproberen tijdens een vakantie in de Vogezen en Zuid Duitsland.
Natuurlijk, ik heb ooit al eens een caravan gehad, lang geleden toen ik nog met m’n gezin op vakantie ging. Maar dat was, zoals gezegd, lang geleden…
Maar goed ik wist dus wel wat er allemaal nodig was om met een caravan op vakantie te gaan, zoals een sterke auto en goed gezelschap. Wat de eerste betreft, vanwege de aanschaf van de caravan had ik ook een andere auto aangeschaft en ik was erg benieuwd of de Ford Kuga de caravan ook probleemloos zou trekken over de meer geaccidenteerde wegen van Frankrijk en Duitsland.
En wat het gezelschap betrof, dat zat zeker goed met de aanwezigheid van Jeannette!

Een aantal dagen voor vertrek had ik de caravan op de parkeerplaats bij mijn huis gezet en langzaam maar zeker werden de benodigde spullen ingeladen, vanzelfsprekend met inachtneming van het maximaal toelaatbare gewicht.
Het vertrek was gepland op de zondagochtend van het eerste weekend van september en de weersvooruitzichten waren ronduit goed te noemen. In de loop van de week zou het in de Vogezen warm en zonnig worden.
De wekker ging die ochtend wel heel erg vroeg voor mij als nieuwbakken pensionado maar het ontwaken was geen enkel probleem. Nadat de koffie voor onderweg was gezet en de fietsen op de dissel en in de auto waren geplaatst konden we op pad richting het zuiden.
Na een wat moeizaam vertrek vanwege de vele bochten en paaltjes op het woonerf bleek al snel dat de caravan prima achter de auto lag en de auto geen moeite had om het geheel te trekken. Vrij relaxed reden we zo richting de eerste stop in noord Limburg.

Ons eerste doel was dus de Vogezen en om precies te zijn Camping Les Hauts des Bluches in La Bresse, 670 kilometer vanaf Zwolle. Jeannette was daar al eens geweest met een tentje en dat was haar goed bevallen.
Vanaf Luik werd de combinatie en dan vooral de auto voor het eerst echt getest met de eerste klimmende wegen, het ging zonder problemen. Via Houffalize, Bastogne en Luxemburg kwamen we relatief vlot in Noord Frankrijk aan, waar we via Metz, Nancy en Épinal uiteindelijke aankwamen in La Bresse. Tijd om het eerste kampement op te maken..

Chagrijnig slot aan de dag

Bij aankomst bleek de receptie van de camping al gesloten maar omdat we al vooraf hadden gereserveerd konden we toch naar onze toegewezen plek. Die bleek echter nogal ongelijk en voorzien van een boom op een wat onhandige plek. Gelukkig zit er een mover op de caravan om het manoeuvreren wat te vergemakkelijken, dat ging ongeveer twee meter goed waarna de mover zei ‘doe het zelf maar verder’
Daar stonden we dan met een zware caravan en met een weigerende mover. Een tweetal Fransen op gevorderde leeftijd probeerden ons nog te helpen, maar de plek was te ongelijk en de boom te onhandig geplaatst om de caravan met mensenkracht in een aanvaardbare positie te krijgen. Uiteindelijke kozen we er maar voor om een andere plek te kiezen maar toen was het gemoed al wel lichtelijk geïrriteerd geraakt. Ook onze Belgische buurvrouw was blij dat wij een ander plekje hadden gevonden, want daardoor was haar privacy weer gewaarborgd.
Uiteindelijk belanden we op een smalle maar goed bereikbare en vlakke plek waar we snel de pootjes uitdraaiden en een simpele, edoch voedzame, maaltijd klaar maakten.
De volgende dag zouden we wel kijken waarom de mover elke dienst weigerde en zouden we contact opnemen met de receptie om door te geven dat we op een andere plek waren gaan staan dan ons toegewezen was…

Wandeling Le Honeck

2. Op de resetknop (k) op de besturing drukken en deze vasthouden (rode LED – j – knippert langzaam), na ca. 5 sec. knippert de LED (j) snel. Dan de resetknop loslaten en binnen 10 sec. op de afstandsbediening de toets (c) – caravan achteruit – indrukken en vasthouden en tegelijkertijd de afstandsbediening met de schuifschakelaar (a) inschakelen.
Bovenstaande tekst uit de handleiding van de mover zorgde ervoor dat wij de volgende ochtend de mover weer aan de praat kregen en onze vakantie met een iets geruster gevoel echt konden beginnen…

Het was een prachtige ochtend en op ons smalle plekje aan het asfaltweggetje genoten we van ons ontbijt en na een beetje aanrommelen rond de caravan en op de camping besloten we die middag een wandeling te maken bij Le Honeck, de hoogste bergtop in de Vogezen. Jeannette was hier al eerder geweest en wist dus al wat we zouden kunnen verwachten. De reis met de auto naar de top was niet lang omdat deze top niet ver van onze standplaats was gelegen. Wel gaf het mij gelijk een beeld van de omgeving en dat was belangrijk omdat wij deze de volgende zouden doorkruisen op onze racefietsen.
Op de parkeerplaats bij het restaurant op de top van Le Honeck was het niet heel druk en ontspannen trokken we onze wandelschoenen aan en zochten vervolgens een leuke wandelroute uit het beschikbare aanbod welke ons werd geboden door middel van de welbekende wandelbordjes. De keus viel op een route naar ‘Lac de Schiessrothried’ en dat betekende eerst afdalen en daarna weer flink klimmen met een hoogteverschil van ruim 400 meter.
Onder fantastische weersomstandigheden, een graadje of 25 en volop zon, wandelden we naar beneden over soms moeilijk begaanbare paden. Op zulke momenten ben ik altijd blij dat ik een paar goede wandelschoenen aan heb.
Eenmaal bij het meer aangekomen moesten we even kijken via welke weg we weer naar boven moesten klimmen.

De weg terug was zo mogelijk nog een een stuk lastiger dan naar beneden en niet alleen vanwege het stijgingspercentage. Na een uurtje klimmen en het overbruggen van meer dan 400 hoogtemeters in 2,5 kilometer kwamen we weer boven bij het restaurant op de top van Le Honeck. Daar dronken we nog een welverdiend biertje op het terras voor we terugreden naar de camping in La Bresse.

Col de La Schlucht en de Route des Crêtes

Dinsdagochtend, 5 september. Opnieuw is het fantastisch weer in de Vogezen. We ontbijten lekker in het zonnetje voor de caravan en maken ons gereed voor de, voorlopig, laatste dag samen. Jeannette vertrekt immers de volgende dag voor haar solo fiets avontuur richting Beieren en pas daar, over een dag of 9, zouden we elkaar weer treffen.
Na het ontbijt maakten we ons gereed voor de eerste fietskilometers van de vakantie. Ik was wel een beetje gespannen want mijn klimcapaciteiten kennende zou het een pittig dagje worden.
Om 10.15 uur vertrokken we vanaf de camping richting de eerste uitdaging, de Col de La Schlucht. Deze col van 3e categorie zou ons naar een hoogte van 1140 meter brengen.
Gelijk vanaf de camping fietsen we de Route de Vologne op en gelijk langzaam omhoog. Toch altijd weer omschakelen als je het platte Nederland gewend bent…
Met een gemiddelde van ongeveer 5% is de Schlucht lang niet de zwaarste col in de Vogezen maar ik vond hem zwaar genoeg en ben dan ook blij als ik na ongeveer 11 km boven ben. Onder aanmoediging van Jeannette, voor wie het klimmen wat minder moeite kost, passeer ik het bordje wat aangeeft dat ik de top van de Col de la Schlucht bereikt heb.

Na een kop koffie in het restaurant op de top gaan we verder richting de Routes des Crêtes, een fraaie hooggelegen toeristische weg tussen de Col de la Schlucht en de Grand Ballon.
De weg golft magnifiek door het omringende landschap met afwisselend korte klimmetjes en lekkere afdalingen. Terwijl we over het mooie asfalt fietsten genoten we met volle teugen van het uitzicht.
Omdat het inmiddels al behoorlijk warm was geworden stopten we bij een smalle parkeerplaats met weer zo’n heerlijke kijk op het omringende berglandschap.

Aan het eind van de Route des Crêtes bij het restaurant van Le Markstein vulden we onze bidons alvorens we de lange afdaling naar Wildenstein aanvingen. Beneden, bij het meer, genoten we in de schaduw van een broodje om vervolgens via de Rue du Bramont terug te klimmen naar de camping bij La Bresse. De herinnering aan een prachtige fietsdag in de Vogezen rijker!
De rest van de dag ontspanden we bij de caravan en bereidde Jeannette zich voor op haar komende fietstrektocht die de volgende dag zou aanvangen..

Jeannette ‘knijpt er tussen uit’

Het is woensdagochtend vroeg, behoorlijk vroeg voor een vakantiedag. De reden van het vroege ontwaken en ontbijt was het vertrek van Jeannette voor haar solo fietsreis van de Vogezen via Zwitserland naar Mittenwald in Zuid Beieren waar wij elkaar weer zouden treffen.
Vanzelfsprekend was Jeannette een beetje onrustig voor aanvang van haar reis. Toch weer een bijzondere onderneming met gedeeltelijk een eigen gemaakte route. Na het ontbijt was het zaak om alle tassen nog één keer te controleren en op de juiste wijze aan haar Koga reisfiets te bevestigen.
Vanzelfsprekend zou ik Jeannette op haar eerste, zware kilometers, begeleiden. Vanaf de camping ging haar route gelijk omhoog over de Col du Bramont, vanaf de kant die we gisteren waren afgedaald met de racefiets.
Met de zwaarbeladen reisfiets was dat voor Jeannette even flink omschakelen en terwijl ik haar op mijn lichte Canyon escorteerde had ik wel enorm met haar te doen…
Voordeel dat ik dit keer sneller boven was op een klim was dat ik de laatste zware meters van de eerste klim van Jeannette’s reis op video kon vastleggen:

Op de top van de Col de Bramont namen we afscheid en gingen ieder ons eigen weg, ik nog een stukje hoger naar het Lac des Corbeaux en Jeannette daalde af richting Wildenstein en verder. In Duitsland zouden we elkaar later weer terugzien.
Zoals gezegd klom ik door het bos nog een stukje verder omhoog richting Lac des Corbeaux, een visrijk meer en tevens favoriete wandelplek voor veel Fransen. Erbij gelegen was een kleine eetgelegenheid met terras dat nog niet geopend was. Ik stopte even bij het water om wat te drinken uit de bidon om vervolgens weer vrij steil af te dalen richting La Bresse. Daarbij merkte ik dat mijn voorrem niet heel veel deed en voorzichtigheid was dus geboden. Eenmaal beneden en terug op de camping bleek er olie te lekken bij de shifter en dat leek me geen goede zaak. Ik besloot op google te zoeken naar een fietsenmaker om te proberen het euvel nog dezelfde dag te laten repareren.
Zo kwam dat ik na het eten die avond nog terecht kon bij een mannetje in een schuurtje in La Bresse. Met handen en voeten legde ik het probleem uit en ik had het idee dat hij het allemaal snapte.
Hij zette mijn Canyon in de reparatiestandaard en was ongeveer een half uurtje bezig. Daarna vertrok weer richting camping, blij met mijn weer goed werkende rem maar wel enige duiten lichter…
Die avond had ik nog even contact met Jeannette om informeren naar haar eerste fietsdag met bepakking. Die bleek redelijk voorspoedig te zijn gegaan, na de eerste klim direct na vertrek bleek de rest van de etappe redelijk vlak en zelfs aflopend te zijn geweest en ze was goed op de camping in het plaatsje Kembs, tussen Mulhouse en Bazel, aangekomen. In die wetenschap kon ik met een gerust hart gaan slapen. Voor de volgende dag had ik een wandeling gepland naar het meer waar ik de dag ervoor met de fiets was terecht gekomen…

De volgende ochtend was ik weer vroeg op, al was het alleen al omdat het opnieuw een stralende dag was. Over geluk niet te klagen want het kan ook behoorlijk slecht weer zijn in de Vogezen.
Na het ontbijt pakte ik een aantal gesmeerde broodjes in mijn rugzak, zorgde voor voldoende water en ging rond 10.00 uur op pad voor een wandeling van een kilometer of 10.

Terwijl ik mij een weg naar beneden baande, prijsde ik mij gelukkig dat ik het op het terras bij één biertje had gehouden.

Om bij het Lac des Corbeaux te komen moest ik eerst gestaag klimmen van ca. 700 naar ca. 935 meter door een mooi en bosachtig gebied om vervolgens weer iets af te dalen naar het mooi gelegen Étang des Séchemer. Op dat moment had ik er zo’n 4.5 kilometer op zitten, tijd dus voor een broodje…
Terwijl ik aan de rand van het idyllisch gelegen meer mijn bammetjes verorberde scheerden enorme blauwpaars gekleurde libellen boven het water. Zo nu en dan verplaatsten ze hun aandacht van het wateroppervlak naar mijn persoontje en scheerden, alsof ze een georganiseerde luchtaanval uitvoerden, over mijn hoofd. De 20 minuten die ik aan de rand van het meer doorbracht waren van ongewone rust en schoonheid.
Toch moest ik weer verder, op weg naar het 2 kilometer verder gelegen Lac des Corbeaux. Hoe dichter ik bij het grote meer kwam des te drukker het werd met andere wandelaars en fietsers.

Bij het meer aangekomen besloot ik er een rondje om heen te wandelen. Aan de oevers genoten mensen van de rust. Sommigen zwommen er een baantje, anderen zaten er gezellig te lunchen met de hele familie. Ik koos ervoor om, nadat ik het rondje had voltooid, een heerlijk koel glas bier te bestellen bij de nabij gelegen ‘Le Chalet Du Lac Des Corbeaux’, een zeer verfrissende ervaring…

Vanaf het zonnige terras bij het meer was het nog een dikke 2 kilometers af dalen naar de camping. In die twee kilometer moest er echter wel flink afgedaald worden en dat ging soms over behoorlijk steile en slecht begaanbare paadjes. Terwijl ik mij een weg naar beneden baande, prijsde ik mij gelukkig dat ik het op het terras bij één biertje had gehouden.
Eenmaal terug op de camping genoot ik de rest van de dag van het mooie weer, deed wat inkopen in La Bresse en maakte me niet al te druk. Kortom in de vakantiemodus…

Le Grand Ballon

Vrijdag 8 september, de laatste dag in de Vogezen voor ik zou vertrekken in oostelijke richting, naar Duitsland.
Deze dag zou ik benutten om nog een keer de Col de La Schlucht en Route des Crètes te fietsen. Op tijd vertrekken en dan lekker op eigen tempo genieten van de omgeving en de inspanning, Onderweg zou ik dan kijken hoe de benen voelden en of ik tot slot nog de Grand Ballon zou toevoegen aan mijn ‘klim palmares’.
Om 08:45 uur stond ik er helemaal klaar voor, de bidons gevuld en qua gevoel goede benen, maar misschien was hier de wens de vader van de gedachte…
De eerste kilometer was er traditiegetrouw één van op gang komen, maar al snel had ik iets te pakken wat op een ritme leek en zo peddelde ik rustig naar boven. Het was nog heerlijk rustig op de weg wat prettig was voor mijn moraal omdat ik nu niet steeds door snellere klimmers (en dat zijn er nogal wat) werd gepasseerd.
Na 13 kilometer klimmen bereikte ik, behoorlijk fris nog, de top van de Schlucht. Ik tegenstelling tot de eerste beklimming een paar dagen eerder besloot ik nu niet te stoppen en gelijk door te fietsen, de Route des Crètes op. Hier passeerde ik een vrij grote groep andere fietsers wat mij vanzelfsprekend een behoorlijke boost gaf. En het moet gezegd het ging ook gewoon heel lekker, ik kon lekker doortrappen en voelde eigenlijk weinig vermoeidheid in zowel het lijf als de benen.
Ik genoot van elke kilometer van deze rit en het fantastische uitzicht over het omringende berglandschap en in mijn hoofd had ik al lang de beslissing genomen om nu zeker ook de klim naar de Grand Ballon mee te pikken.

Ook bij het restaurant van Le Markstein besloot ik niet te stoppen en gewoon door te fietsen richting de top van de Grand Ballon, een kleine 20 kilometer verderop. Het weer was nog steeds goed, al kwamen er wat meer wolken aan de hemel. De benen voelden onveranderd goed al begreep ik dat de laatste kilometers naar de top van de Ballon het moeilijkst waren en het dus zaak was om toch wat energie te sparen. Er was nog lang geen ruimte voor domme overmoed en al helemaal niet voor een klimmer met mijn (gebrek aan) klimcapaciteiten…

En dan sta je ineens op de top van de Grand Ballon in de Vogezen. Nee, zeker niet de zwaarste klim in de Vogezen, maar hé toch wel een echte klim. Terwijl ik mijn fiets tegen de paal met het naambordje van de col plaats, voel ik toch wel enige trots.
Op het terras van het restaurant op de top genoot ik even later van koffie met een stuk gebak en gooide vol trots enige foto’s in de diverse app groepen onder het mom van “kom maar op met al die veren”.
Na een halfuurtje nagenieten was het echter welletjes en maakte ik mij op voor de laatste 28 kilometer van de tocht. Kilometers die vooral naar beneden zouden gaan. Opvallend was dat het lastigste deel van de hele rit van deze dag de afdaling van de Route des Américains was. Een steile afdaling over zeer slecht wegdek.
Uiteindelijk kwam ik na ruim 68 kilometer eigenlijk niet eens zo heel moe maar super voldaan op de camping terug. Voor mijn gevoel mocht ik mij nu eindelijk heel voorzichtig een heel klein beetje een redelijke wielertoerist noemen, eentje die ook zonder veel ellende een berg op komt!

Bij de caravan genoot ik van een welverdiend biertje en een schaaltje chips. Ik moest immers het verloren vocht en zout weer aanvullen.
Later die dag had ik nog contact met Jeannette, die inmiddels aangekomen was in Winterhur in Zwitserland met haar zwaarbeladen vakantiefiets. Over twee dagen zouden we elkaar weer treffen in de buurt van de Bodensee.
Daar over en over het vervolg van deze mooie vakantie meer in deel twee.