De mens is al vanaf het begin der tijden gefascineerd door vliegen. De vroege mens was geïmponeerd door de vogels en andere vliegende dieren in de lucht en de latere, meer technisch ontwikkelde, mens door het idee om zelf te vliegen.
Al ver voor de eerste vliegtuigen door het zwerk vlogen waren er avonturiers die dachten dat ze met een paar zelf gefabriceerde vleugels zouden kunnen vliegen, meestal met fatale afloop.
Een bijzonder triest voorbeeld was de in Parijs woonachtige Oostenrijkse kleermaker Franz (François) Reichelt die in de beginjaren van de gemotoriseerde luchtvaart experimenteert met het maken van een soort parachute. Doordat de luchtvaart nog in de kinderschoenen stond verongelukten er met grote regelmaat mensen tijdens de vele testvluchten en er was dus behoefte aan een soort valscherm. In die beginjaren waren er al wel parachutes maar deze waren vaak van inferieure kwaliteit of zo zwaar (70 kg) dat alleen al het dragen ervan tot ongelukken zou leiden.
In 1911 neemt Franz Reichelt deel aan een prijsvraag en ontwikkelt een parachute-pak dat hij, na een aantal proefsprongen met dummy’s, zelf test vanaf een hoogte van 9 meter. Echt succesvol is de test niet en dat de Oostenrijkse fransman niet zwaargewond raakt is enkel te danken aan een berg stro waarin zijn val wordt geremd. Toch blijft Reichelt overtuigd van zijn pak en in februari 1912 besluit hij hem te testen vanaf een hoogte van 60 meter op de Eiffeltoren. Onder grote belangstelling blijkt dat Franz Reichelt geen dummy gebruikt voor de test maar zelf zijn parachutepak zal uitproberen, overtuigd van zijn eigen ontwerp.
Na een À bientôt (tot straks) klimt hij naar het eerste dek van de Eiffeltoren op 60 meter en hijst zich in zijn pak. Vol vertrouwen kijkt hij naar beneden, lacht nog een keer en springt om 60 meter lager te pletter te vallen. Het pak van de kleermaker werkte ook nu niet, met de dood van zijn ontwerper tot gevolg.

Vliegen kan op vele manieren en zeker niet alleen in de lucht, vaak gaat het dan om een figuurlijke manier van vliegen. Gisteren mocht ik zelf beleven hoe het is om te vliegen, althans figuurlijk gezien dan. Vliegen in een vliegtuig heb ik al vaker gedaan maar gisteren had ik toch werkelijk het idee dat ik vloog,  ….op mijn fiets.
Afgelopen week had ik een trainingsrondje gemaakt waarin zowel een gedeelte van de MTB route Hattem als die van Heerde in het parcours zat. Vanaf huis en via Wijhe weer terug leverde me dat ruim 66 km en zware benen op.
Op zaterdag was van die zware benen gelukkig niet veel meer te merken toen ik op weg was naar de oude IJsselbrug ter hoogte van het Katerveer. Vanaf daar zouden we de Calorieëntocht van eind dit jaar gaan voorrijden.
Ruud W. heeft de route van deze tocht behoorlijk afgestoft en dat moest even uitgeprobeerd worden voor het ‘moment suprême’ op de dinsdag na de kerst.

Onder het motto ‘het oude moet eerst op’
mocht Jan C. ons groepje heldhaftige mountainbikers aanvoeren door de kudde.

Vanuit het vertrek bleek dat mijn benen bijzonder goed aanvoelden, maar door resultaten uit verleden wist ik dat dat snel weer kon veranderen zodra de verharde wegen zouden worden ingeruild voor de onverharde en soms zwaar berijdbare bospaden op de Veluwe.
We vetrokken met 7 heren en voor we de Wezepsche heide hadden bereikt sloot Willem van D. ook nog aan zodat we de met z’n achten verder gingen. Het stuk over de heide tussen Hattem en Wezep is altijd een genot om te fietsen, een mooi stukje natuur waar ook de Schotse Hooglander vrij rondloopt of, zoals wij troffen, met een rund of zes het pad blokkeert. Nu zijn deze mooie dieren gekend als rustig en vriendelijk, maar om zo tussen die kolossen met hun enorme hoorns door te fietsen brengt toch altijd iets van lichte spanning. Onder het motto ‘het oude moet eerst op’ mocht Jan C. ons groepje heldhaftige mountainbikers aanvoeren door de kudde.

Gelukkig bleken de beesten inderdaad erg vriendelijk en met een lodderige blik in de ogen keken ze ons enigszins verbaasd na en konden wij het gas er weer opgooien. Afwisselend over bos-en betonpaden kwamen we via het Swolsebos en het Heerderstrand in de bossen van de Dellen. Hier ging de route over een geheel nieuw tracé met onder andere een bezoek aan de uitkijktoren op de Haelberg, het hoogste punt op dat gedeelte van de Veluwe met z’n 50 meter boven NAP.
Voor velen van ons was het de eerste kennismaking van dit bultje op een plek waar we toch al zo vaak dicht in de buurt waren geweest.
De suggestie van enkelen dat ik maar vanaf boven op de uitkijktoren een foto moest maken leek mij geen goed plan. Ik had nog steeds power in de benen, maar om dat nou op die houten trappen te verkwisten ging mij wat te ver.

Na de korte stop bij de uitkijktoren werd het tijd om richting de koffie in Vierhouten te fietsen en dat deden we onder andere via het lange fiets annex zandpad tussen de Elburger- en de Soerelseweg. Hier kun je kiezen, ga je over het betonpad of over het verharde zandpad. De verdeling was ongeveer 50/50 waarbij ik koos voor het zand…je hebt goeie benen of niet. Wat hier vaak gebeurt is dat het tempo langzaam maar zeker omhoog gaat omdat de mannen op het zandpad degenen op het beton willen voorblijven en andersom. Na een goede anderhalve kilometer jakkeren op het zandpad vind ik het goed en kies wijselijk voor het beton (wijsheid komt met de onverharde meters…), niet veel later gevolgd door Dick en Arnold. Alleen Willem van D. legt de gehele afstand van 3 km over het zandpad af.
Via de heidevelden van Tongeren en de bossen rond Vierhouten bereiken we na ongeveer 47.5 km Café-Restaurant De Vosseberg waar, behalve de koffie en appeltaart, nog een verrassing wacht, Hans K.
Hans stond in Zwolle te wachten bij de verkeerde IJsselbrug en was vervolgens op eigen houtje richting Vierhouten getrokken. Wachten bij de verkeerde brug, Hans was zeker niet de eerste die het overkomt en zal ook vast niet de laatste zijn.
In het fietsersbolwerk De Vosseberg genoten wij van de koffie en appeltaart, waarbij ik tegenwoordig de slagroom links laat liggen.

Met negen i.p.v. acht vertrokken we weer voor de terugweg richting Zwolle.
Ook in het tweede gedeelte van de tocht bleek dat de upgrade van de route een goede keus was. Met enkele erg fraaie single tracks, veel afwisseling en iets meer onverhard dan in de oude route. In grote lijnen loopt de route terug via de Tongeren, Wissel, de Dellen, het Bakhuisbos, Heerderstrand, Swolsebos en langs camping de Leemcule alvorens de rode Hanze spoorbrug bij Zwolle weer opdoemt. Al met al chapeau voor Ruud voor deze mooie en inspannende route.
Gisteren fietsten wij de route bovendien onder schitterende weersomstandigheden en het is te hopen dat dit ook tijdens de officiële tocht zo zal zijn.
Gedurende de gehele terugweg voelden mijn benen fantastisch. Het leek of ze niet moe te krijgen waren en, hoe slecht de ondergrond ook, het leek continu of ik er een paar millimeter boven zweefde, jazeker het leek of ik vloog deze dag. Dat gevoel zou ik tot aan de laatste meter niet meer kwijtraken. Mijn goede fietsen riep natuurlijk wel vragen op bij mijn medefietsers en er werd voorzichtig geïnformeerd hoe groot de nieuw aangelegde slagaders in doorsnee waren, ook werd mijn (inmiddels bijna) nieuwe fiets aan een nader onderzoek onderworpen. Maar ik liet mij niet gek maken en genoot volop van het moment. Nu voelde ik pas echt hoe veel beter ik mij voel na de operatie van juli jl. en ik beroep me dan ook maar op het gebruik van operatieve doping.
Eenmaal thuisgekomen na net geen 90 km, overviel mij een heerlijk euforisch gevoel, een gevoel dat veel pioniers in de beginjaren van de luchtvaart ook moeten hebben gehad als een vlucht was gelukt. Voor Franz Reichert mocht het helaas niet zo zijn, dat is de andere kant van de medaille, wat dat betreft tel ik mijn zegeningen!