Lid zijn van een fietsclub is mooi zolang je actief mee kunt doen. Als je, om welke reden dan ook, de fiets moet laten staan dan is het lidmaadschap eerder een frustratie.
Het afgelopen jaar zat het, om het maar enigzins te nuanceren, niet erg mee qua gezondheid. Vanaf half oktober 2015 tot en met nu heb ik de binnenkant van het ziekenhuis vaker gezien dan alle 55 jaar hiervoor. Atheresclerose of aderverkalking, de boosdoener, zorgde voor een levensbedreigende situatie en dan wil je het fietsen wel laten. Na de eerste blackout in oktober volgde een dotterbehandeling met 4 geplaatste stents waarna ik rond de jaarwisseling de handschoen weer oppakte en de Calorieentocht probleemloos meefietste. In de maanden die volgden volgde nog enkele ritjes tot ik begin maart mijn nieuwe vakantie/mtb fiets uit Rotterdam in 2 etappes naar Zwolle zou fietsen. Helaas kwam ik nooit verder dan de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal bij Utrecht waar ik in een tiende van een seconde opnieuw ‘out’ ging en bewusteloos tegen het rode asfalt van het fietspad knalde. Het gevolg was een nacht in het Diaconessen ziekenhuis in Utrecht gevolgd door maanden van onderzoeken bij ons aller Isala in Zwolle. Inspanningstesten, Holteronderzoeken en hartfilmpjes waren schering en inslag. Uiteindelijk was de diagnose ernstige ischemie bij inspanning oftewel het hart kreeg te weinig zuurstof bij inspanning. Lekker dan….ik was toch gedotterd?

Helaas bleek bij de vereiste katheterisatie dat enkele van de geplaatste stents door littekenweefsel niet deden wat er van ze verwacht werd met alle gevolgen van dien en na uitgebreid overleg tussen het cardio-team werd besloten tot een meer rigoreuzere ingreep: de bypass-operatie.
Na een wachttijd van 6 weken werd ik uiteindelijk op 4 juli geopereerd waarbij een tweetal omleidingen werden aangelegd. Daarna volgde weken van revalidatie en inactiviteit, maar eindelijk mocht ik half augustus weer zelfstandig autorijden en, voorzichtig, fietsen.
Het is moeilijk uit te leggen hoe goed het voelde om weer in op de fiets te mogen stappen en, al was het maar enkele kilometers, op pad te gaan.
Op dit moment (begin september) ben ik halfweg met de revalidatie bij Isala en kan ik niet anders zeggen dan dat het goed gaat. Ik voel me goed en ik merk een wezenlijk verschil tussen mijn toestand van voor en na de ingreep, veel meer dan destijds na de dotter ingreep.

“Het antwoord was als een boterham met pindakaas en hagelslag, heerlijk!”

Maar nu weer terug naar de kern van het verhaal, het valt dus absoluut niet mee als je lid bent van een fietsclub en je mag niet fietsen. Elke week lees je de apps en de forumberichten met alle fietsplannen van je fietsmaatjes en jij moet gedwongen thuisblijven. Terwijl jij je dan, in je burgerkloffie, zit te verbijten zie je de groep in gedachten over de Veluwe fietsen of, helemaal uiteen gevallen, over de Holterberg ploeteren. Tot overmaat van ramp krijg je dan vaak ook nog een foto van de pauze stop toegestuurd, compleet met koffie en appelgebak. Je zou voor minder iemand van het leven beroven…..
Vorige week werd het mij allemaal teveel en voorzichtig vroeg ik de sportarts bij Isala of ik niet voorzichtig weer een ritje mocht maken op racefiets. Het antwoord was als een boterham met pindakaas en hagelslag, heerlijk! Het mocht mits ik niet alleen ging, de afstand beperkt bleef en de snelheid laag…
Nog dezelfde vrijdag had ik een 7-tal enthousiaste fietsvrienden gemobiliseerd voor een rondje van een kilometer of 55 richting Olst. Zo kon ik verscholen in de groep en achter brede ruggen mijn eerste kilometers in ruim een halfjaar op de racefiets maken. Het was zowaar weer wennen aan het ritueel van ‘welke kleren aan te doen’ en ‘wat neem ik alemaal mee’ maar eenmaal op het zadel voelde het weer als vanouds. Wel moest ik wennen aan het nieuwe vertrekpunt; de Mac in Zwolle-noord en op voorhand hoopte ik dat de koffie er beter zou smaken dan die kleffe hamburgers die ze er verkopen. Gelukkig viel dat alleszins mee.
Het fietsen zelf ging prima, maar wat wil je met een gemiddelde snelheid van tussen de 20 en 22 km per uur. Maar eigenlijk ging het vooral om het idee er weer bij te horen, mee te kunnen fietsen, weer het slachtoffer te zijn van een lullige opmerking, of mooier nog….weer zelf de leukste thuis te zijn.
Het is natuurlijk extra mooi om te weten dat er binnen de fietsclub zoveel mensen zijn die mij willen begeleiden op mijn weg terug, ondanks dat het dan misschien op een wat minder tempo gaat. Bedankt daarvoor!
Door het relaxte karakter van de rit werd deze vrijdagochtend activiteit al gauw omgedoopt tot VORT (vrijdag ochtend relax tochtje) en dankzij het lage tempo konden we extra genieten van al het moois dat de natuur aan beide kanten van de IJssel te bieden heeft, sommigen spraken zelfs van een unieke ervaring.
Thuis en uit kwam ik aan 62 kilometer die mij goed afgingen al protesteerden de knieen de volgende dag een klein beetje, kwestie van gewenning weer.

Ik heb nog 3 weken revalidatie voor de boeg met aansluitend een finale inspanningstest, daarna zal ik horen wat ik allemaal nog kan en mag. Zelf heb ik daar alle vertrouwen in en met een beetje geluk kan ik dit verloren fietsjaar in de laatste maanden nog een beetje goed maken.
(en voor de collega’s op het werk; nog even geduld maar ik kom er weer aan…..)