Je verwacht het niet op een eiland als Vlieland, een klimmetje van een kleine 500 meter met een gemiddeld stijgingspercentage van 8.1% en een max van bijna 11%. Toch was dat precies wat ik het afgelopen weekend tegenkwam tijdens een verkenning van het eiland op mijn Avaghon.We hadden er al zo’n kleine 20 km over en door de duinen opzitten, toen we via de postweg het enige dorp dat Vlieland rijk is naderden. Net voor Oost- Vlieland gaat er een half verharde weg richting de kleinste vuurtoren van Nederland (28 meter), deze geringe hoogte is het gevolg van het feit dat de vuurtoren is gelegen op de op één na hoogste duin van Nederland, de Vuurboetsduin van 45 meter boven zeeniveau.
Om bij die vuurtoren (‘De Rode Kabouter”) te komen moet er dus even stevig geklommen worden. Mijn zusje en zwager, die al eerder op Vlieland waren geweest, hadden mij al gewaarschuwd voor de steilte van de toegangsweg maar toch begon ik de klim in een te zwaar verzet waardoor er al vrij snel verzuring in de benen optrad, gelukkig kon ik tijdig terugschakelen al lag toen het zwaarste gedeelte (de eerste 200 meter) al achter me. Uiteindelijk kwam ik zonder noemenswaardige problemen op de top, zij het wel met een maximale hartslag.

Het was toch een behoorlijk pittig klimmetje om op snelheid te nemen en weer thuis gekomen vond ik het toch interessant om eens te kijken of het Vuurboetsduin wordt genoemd op de site van Heuvelsfietsen.nl, en ja hoor hij stond erbij.
Op de 11e plaats van de ranglijst van heuvels buiten Limburg, nog voor erkende kuitenbijtertjes als de VAM-berg, de Zijpenberg-west en de Holterberg-west kwam ik de Vuurboetsduin tegen.
En zo pak je dan tijdens zo’n weekendje fietsen op een klein en vlak Waddeneiland toch nog een leuke klim mee. Overigens vond mijn oudere en niet zo heel erg getrainde zus dat Vlieland helemaal niet vlak was en zij verafschuwde vol overgave alle Vlielandse ‘bergen’