Afgelopen woensdag was het zo ver, de laatste ronde van 7 weken revalidatie bij het leef & beweegcentrum van Isala. Voor mij persoonlijk de afsluiting van een lichamelijk en emotioneel intensieve periode.
Een periode van bijna een jaar waarin het vertrouwen in het lichaam ver te zoeken was. Inmiddels ben ik echter zo ver dat ik deze periode achter me wil laten en weer vooruit wil kijken. Nog eenmaal word ik binnenkort in het ziekenhuis verwacht voor de laatste controles en eindgesprekken, daarna is de blik weer gericht op de toekomst.
De laatste fietste ik, een beetje parallel aan de revalidatie, al weer diverse tochtjes met een groepje van Swolland. Rustig opbouwend in afstand en snelheid met als enige doel te kijken wat ik al weer zou kunnen. Dat viel al met al niet tegen. Vrij snel bleek dat het weer de goede kant op zou ging en groeide het vertrouwen met de week.

Afgelopen week fietste ik al een 100+ rit naar Uddel en zaterdag kon ik eindelijk, na precies 9 maanden, weer meefietsen met een club rit van Swolland, namelijk de Weerribbentocht.
Om niet al te overmoedig over te komen had ik in de dagen voor de tocht al besloten om niet met de gebruikelijk 28 km/h groep maar met de 25 km/h mee te liften.
Zaterdagochtend waren de weersomstandigheden nog wat twijfelachtig, ik besloot om me dan ook te kleden op eventuele kou, regen en wind met het gevolg dat ik inclusief windjack, beenwarmers, overschoenen en, ik lieg niet, dunne handschoentjes. Het was wel duidelijk dat ik niet zoveel meer gewend was. Aangekomen bij de startlocatie bij FitPlaza bleek dat de meeste van de ongeveer 20 deelnemers zich aanmerkelijk luchtiger hadden gekleed al waren er toch ook wel enkele lange broeken en regenjackjes te bespeuren.

Om niet al te overmoedig over te komen
had ik in de dagen voor de tocht al besloten
om niet met de gebruikelijk 28 km/h groep maar met de 25 km/h mee te liften.

Het was goed om sommige mensen na lange tijd weer eens te zien en het gaf mij eens te meer het gevoel er weer bij te horen.
Nadat we allemaal ons bakkie koffie naar binnen hadden gewerkt en toerleider Jaap L. zijn welkomstwoord had gesproken splitsten we ons op in twee ploegjes en vertrokken voor de ongeveer 115 lange tocht naar het prachtige gebied van de weerribben en de Rottige Meente op de grens van Overijssel en Friesland.
Zoals voorgenomen sloot ik achteraan bij de 6 mannen en één vrouw tellende 25 km/h groep en met Henk H. en Harry T. op kop verlieten Zwolle via de westelijke kant van het Zwarte water met de zuidelijke bries in de rug.
Zo rustig pedalerend achter het groepje had ik mooi even de tijd om met mijn mobiel een foto te maken. Normaal ben ik niet er niet zo heel happig op om al fietsend met de mobiel in de hand foto’s te maken maar als je niet alleen maar foto’s van stilstaande toerfietsers wilt zul je toch eens wat risico moeten nemen. Mijn grootste angst daarbij is dat mijn mobiel tijdens de combinatie fietsen/fotograferen uit mijn handen valt.
Gelukkig ging het ditmaal zonder ongelukken met onderstaande resultaat als gevolg;

Via Hasselt en Zwartsluis ging het richting het mooie gebied tussen St. Jansklooster en Vollenhove al viel het mij op dat we hier niet helemaal de juiste track volgden, pas bij Blokzijl pikten we de originele route weer op zoals die in mijn gps stond aangegeven.
Na Blokzijl trokken we al snel de Weerribben in en na de passage van Nederland ging het via de smalle fietspaden en over de markante bruggetjes richting Kalenberg.
Vanaf dit punt was het natuurlijk niet heel ver meer naar de koffiestop bij Driewegsluis, waar de Helomavaart uitkomt in De Lende en zo ter plaatse de natuurlijke grens vormt tussen Overijssel en Friesland. Het is ieder geval een fraaie plek om de even bij te komen van de gedane inspanning en te genieten van het fraaie uitzicht.
Echter, voor we daar aankwamen ontving ik nog een vermaning vanuit een passerende politiewagen omdat ik tijdens een nieuwe poging om de beide kopmannen op de gevoelige plaats vast te leggen even als derde man naast ons groepje fietste en daarmee de sterke arm der wet de doorgang belette. Even voelde ik me schuldig, want wie weet achter welke zware crimineel uit Kalenberg ze aanzaten…

Uiteindelijk bereikten we Driewegsluis, waar op hetzelfde moment de 28 km groep vanuit de andere richting naderde. Over planning gesproken. De koffie bij paviljoen Driewegsluis zakte er, samen met de voortreffelijke appeltaart, prima in, Het bijgeleverde glaasje slagroom met een vleugje drank deed de oogjes van de meesten extra glimmen.
Zoals bij elke club rit was de rekening voor de club zodat we zonder zorgen konden genieten van de traktatie en ons met een goed gevulde maag weer konden klaarmaken voor de terugreis.
Voor wij echter weg konden moest er eerst een bandje gewisseld worden bij Ruud W. en ik kan mij eerlijk gezegd niet herinneren dat die ooit een lekke band had gehad. Tijdens de wissel bleek echter dat Ruud sinds de aanschaf van zijn nieuw Specialized Diverge rondreed zonder zijn geliefde Schwalbe Durano Plus bandjes en deze ontrouw werd hem nu al fataal…

Na de bandenwissel en nadat ook de brug over De Lende weer was gesloten konden we de terugweg inzetten, nu echter met de zuidenwind tegen.
Via Ossenzijl en opnieuw Kalenberg fietsen we richting Giethoorn om vervolgens via de Blauwe Hand uit te komen aan de oever van de Belterwiede waar we op verzoek van Harry nog even een extra ‘krentenmik’ stop inlasten. Altijd weer een goed moment voor een sfeervol plaatje.

De laatste 30 kilometer voelde ik langzaam maar wel zeker dat het lichaam nog niet gewend is aan de 100+ afstanden, wat resulteerde in wat vaker uit het zadel komen en klachten in de nek-en schouderstreek.

Via Zwartsluis, Hasselt en Genne bereikten we uiteindelijk na 114 kilometer weer de stadsgrens van Zwolle waar ons groepje langzaam uit elkaar viel en ieder zijn weg ging.
Inclusief de kilometers van en naar huis kwam ik aan 122 kilometer en volgens mij was dat zeker een jaar geleden dat ik dat gefietst had en ondanks de wat moeizamere laatste kilometers voelde het toch goed.
Met dank aan Henk, Harry, Ruud, Ellen L., Rudi S. en Jannes M. werd het weer een ouderwetse tocht met de club, iets wat ik te lang heb moeten missen naar mijn mening.

Nu, een dag verder, voelt het nog steeds goed om na het afgelopen heftige jaar weer helemaal op de weg terug te zijn. Ik voel me goed en heb er weer zin in. De conditie en de kracht in de spieren zullen weer op het oude niveau moeten komen maar tussen de oren zit het alvast goed.
Ik kijk vanaf nu alleen nog maar naar voren en ben al weer druk met het maken van (fiets) plannen, zoals de aanschaf van een nieuwe racefiets, een weekje fietsen in Portugal aan het einde van de winter, of op iets langere termijn, als er weer genoeg kilometers in de benen zitten, een fietsvakantie in Ierland op de Avaghon. Er zullen ongetwijfeld nog veel meer plannen volgen…