Zwolle – München (een trip in 7 etappes} deel 1
VERTREK
Het is vrijdagochtend 6 uur, de wekker gaat maar ik was al lang wakker. Deze dag moest het gebeuren; de start van de fietstocht naar de hoofdstad van Beieren, München.
De bagage had ik de vorige avond al afgeleverd bij Café De Vrolijkheid dus ik hoefde er alleen nog maar heen te fietsen. Omdat het deze ochtend toch nog wat fris was had ik de armwarmers maar aangedaan, maar gezien de weersvoorspellingen voor de komende week zou ik ze niet heel veel vaker hoeven te gebruiken.
Op de P-plaats van het café was het al een drukte van belang toen ik aankwam en ook de bus van M&M Travel was al paraat zodat de bagage gelijk ingeladen kon worden.
Nadat iedereen afscheid had genomen van de in ruime getale aanwezige familieleden vertrokken we met 14 fietsers en 1 fietster richting de rode Hanzebrug op weg naar verre oorden..
Al na een kilometer of 20, in de buurt van Heerde, was er behoefte aan een PP oftewel een plaspauze. Normaal gesproken is dit altijd na ongeveer 25 km maar de gemiddelde leeftijd van de deelnemers wordt er niet minder op en dan moet je soms wat vaker. Gelukkig stonden we op een plek met veel bomen zodat er voor elke heer wel één beschikbaar was. De enige vrouw in ons gezelschap (Joke K.) had natuurlijk aan alleen een boom niet genoeg en sloeg deze ronde nog maar even over.
 |
| PP bij Heerde |
Na deze korte stop ging het via het fietspad langs het Apeldoorns kanaal door naar de rand van Apeldoorn waar de fourageer stop bij de bus plaatsvond, op de P-plaats bij de Mac. Vlak voor we daar konden aanleggen waren we echter nog getuige van een ongelukkige valpartij van een plaatselijke dame die, met haar echtgenoot, een stukje wilde fietsen. Op het aanbod van ons om haar medische hulp te bieden gingen ze na een korte bedenktijd dankbaar in, dit betekende dat onze medicijnman (Hans M.) zijn ‘medische kennis’ alvast in praktijk kon brengen. Wie weet hadden wij daar zelf later nog weer profijt van, oefening baart immers kunst.
Ondertussen aten wij allen wat van de ruime voorraad levensmiddelen die door Cor en Linda als vanzelfsprekend waren ingeslagen voor de hongerige fietsers, zij weten wel hoe het energie tekort weer aangevuld moet worden; allerlei zoetwaren, brood met beleg, fruit, yoghurt etc. lag in ruime mate in de bagageruimte van de bus, wij hoefden alleen maar te pakken!
Nadat iedereen de maag gevuld had fietsten we verder langs het Apeldoorns kanaal en via o.a. Lieren, Eerbeek, Dieren en Doesburg bereikten we tegen 13.30 uur opnieuw de stopplaats van de bus op een fraai plekje met uitzicht op de Rijn in de buurt van Spijk. Ook nu konden we ons weer tegoed doen aan allerlei lekkers en vooral weer even de benen strekken en ons van andere lichamelijke ongemakken ontdoen.
 |
| Goed toeven aan de Rijn bij Spijk |
Vervolgens hadden we nog zo’n 40 km te gaan over soms onverharde paden alvorens we de jeugdherberg in Kevelaer bereikten. Helaas moesten we even wachten omdat de beheerder nog niet aanwezig was maar uiteindelijk werden de kamers ingedeeld, konden we douchen en vervolgens een herseldrankje drinken en eten. Jaap L. plakte ‘en passant’ nog even z’n binnenbandje…
De eerste dag zat er echter nog niet helemaal op, ’s avonds werden we door Cor en Linda nog even afgezet in Kevelaer waar mensen die erin geloven de gelegenheid hadden om een kaarsje te branden en we met z’n allen nog even genoten van een drankje op een terras.
Weer bij de JHB aangekomen was het tijd voor rust, de volgende dag wachtte ons weer een lange en ook zware dag.
 |
| Voorganger Jan S. |
De volgende ochtend om 06.00 uur ging de wekker van mijn mobiel. Het doordringende deuntje ‘The Cuckoo Waltz’ , welbekend van het duo Laurel & Hardy, zorgde ervoor dat iedereen snel uit de veren was. De Warsteiners van de avond ervoor waren gelukkig goed gevallen bij de heren.
Na het douchen, het aankleden, het ontmantelen van het bed, het inpakken van de bagage en het ontbijt konden we weer op pad.
In de vaste slagorde fietsten we Kevelaer uit, hopende dat ons bezoek aan deze vrome plaats ons een behouden ‘vaart’ op zou leveren tijdens de rest van de reis.
Na de pauze fietsten we eerst een stuk langs de Ruhr en vervolgens richting Wüppertal. Inmiddels was de temperatuur lekker opgelopen en de bidons raakten al wat sneller leeg dan op de eerste dag.
 |
| Laatste beslommeringen voor de bulten… |
Bovenaan deze kuitenbijter moest er even gerust worden om van de schrik te bekomen en om te wennen aan het idee dat er nog veel meer aanstaande was..
Op één van de vele lastige klimmen gingen wij volgens een plaatselijke landbouwer op zijn tractor met aanhanger niet snel genoeg omhoog en onder veel kabaal en misbaar reed deze ‘edele’ boer sommigen van ons letterlijk van de smalle weg de berm in. Het optreden van de man zorgde voor nog meer opwinding in onze groep en boven gekomen moest er even flink stoom afgeblazen worden.
Harry T. moest de omschakeling van vlak naar zwaar klimmen bekopen met kramp in de benen en speciaal voor Harry rusten we ter plekke iets langer uit dan gepland.
De rest van de route bleef de weg op en af lopen en Harry besloot in, verband met aanhoudende kramp klachten, samen met o.a. Jaap L. via een iets vlakkere route naar de JHB te fietsen.
Die JHB bereikten we uiteindelijk na een lange, zware en warme dag, via een 1,5km lange steile afdaling over een verschrikkelijke slechte weg. Terwijl wij het terrein van de JHB op stuiterden zagen wij Harry en de zijnen gelukkig al ‘fris’ op een bankje zitten.
Iedereen was blij dat de laatste kilometer van de dag er op zat.
Na het verdelen van de kamers en het opbergen van de fietsen konden we lekker gaan douchen. Nadat iedereen weer fris en fruitig beneden was konden we ons gaan opmaken voor een biertje of een andere verfrissing en vervolgens voor een self-service BBQ op de grillplatz.
En zo werd het nog een gezellige avond.
 |
| Relax moment (JHB Glörsee) |
Boven aan de weg hergroepeerden we met de die-hards die wel ‘normaal’ naar boven waren gefietst en vertrokken voor een etappe van ruim 140 km met de hele dag op en af en stijgingspercentages tot ruim boven de 10%.
 |
| Route en profiel dag 3 |
De route liep in grote lijnen van Breckenfeld via Meinerhagen en Siegen naar Marburg, gelegen aan de rivier de Lahn. De gehele route liep dus door het Sauerland en dat hebben we geweten.
Gelukkig wachte na ongeveer 35 km al de bus, de aangeboden etenswaar en verfrissingen gingen erin als…koek. Het energieverbruik nam onder de gegeven omstandigheden nauurlijk ook verontrustende vormen aan, zo moest ik bij elke busstop mijn beide bidonnen weer volledig opnieuw vullen.
Al gelijk na de stop volgde weer een venijnige lange pukkel waar de benen helemaal op leeg liepen. De Garmin gaf een stijgijngspercentage van 12% terwijl mijn gemoedsrust met gelijke percentages daalde. Bovengekomen was het uithijgen geblazen en even een fotootje schieten van wat achter ons lag, wat er nog komen ging werd gemakshalve maar even verdrongen..
 |
| Het mooie (maar zware) Sauerland |
Terwijl wij ons ontspanden in de bus (lees ook slapen) kreeg de rest nog een stevige laatste 65 km voor de wielen.
In de bus was het wel leuk om te zien hoe Cor en Linda op zoek gingen naar een geschikte plek om de bus te parkeren voor de laatste stop. Uiteindelijk werd die plek gevonden op de P-plaats van een brandweerkazerne. Daar kregen wij een heerlijk koud blikje cola van Linda en settelden ons op het rustbankje van de brandweermannen. Naast het bankje hing een flesopenener aan de regenpijp dus het leek ons een bankje waar veel gebruik van werd gemaakt.
 |
| De vrijwillige brandweer van Swolland |
Na een tijdje wachten kwamen de overige fietsers nog een keer langs om te tanken voor de laatste kilometers, waarna wij op luxueuze wijze verder reisden naar het eindpunt in Marburg.
Daar aangekomen was het vrij laat en druk. De JHB lag bij een sportcomplex aan de Lahn en er was veel jeugd aanwezig (…..). Nadat wij alle bagage uit de bus hadden gehaald moesten wij snel gaan eten omdat anders de hond zich zou nestelen in de pot. Gerhard wist nog te regelen dat de fietsers die nog onderweg waren later konden aanschuiven.
Ook de laatste kilometers waren voor hen zeker niet makelijk geweest en je zag aan de gezichten dat men blij was dat Marburg bereikt was na een erg lange dag.
Die avond hadden de meesten niet meer zo’n zin om op pad te gaan en bleven achter op de binnenplaats van JHB, waar onder het genot van een lekker pilsje (Bosch bier) de afgelopen dag nog even de revue passeerde alvorens we naar onze (ruime) kamers vertrokken om te gaan sla….zzzzz.