Een weekendje Twente

IJskoffie kende ik al wel, ik vind het niet lekker maar heb er wel van gehoord. Koffie met ijs was echter geheel nieuw voor mij, maar daarover later meer.
Afgelopen weekend verbleef ik 2 nachten in een fraai gelegen hotel in De Lutte aan de uiterste oostgrens van onze mooie provincie. Behalve om te fietsen wilde ik ook graag een bezoek brengen aan een plek waar ooit, in 1949, één van onze beste wielrenners werd geboren; Hennie Kuiper.
Eind vorige jaar kocht ik het boek Kampioen Wilskracht  https://toerkoorts.nl/hennie-kuiper-kampioen-wilskracht/ en daarin las ik o.a. dat bij Kuipers geboortehuis behalve een toeristisch info-punt ook een heus wielermuseum was verrezen en daar wilde ik ook graag even kijken.
Het voordeel van een toeristisch bezoek aan Twente is, dat je op een klein uurtje rijden van Zwolle, in één van de mooiste landstreken van ons land bent. Op vrijdagmiddag stond ik dan ook al om 12 uur bij de bar van het hotel waar ik werd begroet door de vriendelijke eigenaar, met een allesbehalve Twents accent. Helaas kon ik ‘mijn’ kamer nog niet in en dus besloot ik eerst de fiets uit de auto te halen en een ritje van zo’n 60 km te maken richting Noord Deurningen en verder door naar Bad Bentheim over de grens. Goed voorbereid als ik was had ik mij thuis, voor vertrek, al in fiets tenue gehesen, ik kon dus zo op pad.
Hennie Kuiper is geboren in Noord Deurningen aan het kanaal naar Nordhorn en die richting fiets ik dus maar op. Natuurlijk niet op de bonnefooi, ik had thuis al een route gamaakt en in de GPS geladen.

Hopend dat niemand mij zou spotten lukte het mij uiteindelijk om de gele racemachine weer een beetje fatsoenlijk neer te zetten. Overigens kan ik melden dat mijn Canyon Endurace een stuk lichter is……..

Eenmaal op weg geniet ik van de prachtige, zacht glooiende, groene omgeving van dit deel van Twente. Met dank aan de volop schijnende zon, die werkelijk elke nuance van de kleur groen op uitbundige wijze uit het kleurenpalet wist te toveren, genoot ik van elke kilometer. Na een halfuurtje fietste ik al langs hetzelfde kanaal waar ooit de jonge Hennie Kuiper zijn eerste meter op de fiets maakte en in de verte zag al de vlaggen wapperen die de ontegenzeggelijk uitnodigden om het boerenerf van Hennie’s geboortehuis te betreden.
Dankzij het weer was het behoorlijk druk en op het terras genoten fietsers van koffie of ijs. Voor fietsers is het welhaast een walhalla om het erf van ‘De IJskuip’, zoals het bedrijf nu heet te betreden. Voor E-bikes zijn ontelbare oplaadpalen beschikbaar, voor eventuele kroost is er een groot springkussen en voor liefhebbers van de koers is er het kleine wielermuseum. Voor ik daar ga kijken geniet ik echter eerst van heerlijke koffie met  ambachtelijk gebakken appeltaart en inclusief een mini-ijsje, welke ik gezien het warme weer maar eerst wegwerk.
In het interessante wielermuseumpje zijn o.a. enkele fietsen van Hennie Kuiper te zien  (en de ONCE tijdritfiets van Erik Breukink), maar ook wielershirts, krantenartikelen en worden tv beelden getoont van beroemde succesen van Kuiper. Voor de liefhebbers van boeken over wielrennen is er zelfs een behoorlijke wieler bibliotheek beschikbaar. Al met al erg leuk om even een halfuurtje tot een uurtje rond te neuzen. TIP: blijf wel met je vingers van de tijdritfiets van Erik Breukink af, ik wilde even voelen hoe zwaar deze was en kreeg ‘m vervolgens bijna niet meer terug in de daarvoor bedoelde standaard. Hopende dat niemand mij zou spotten lukte het mij uiteindelijk om de gele racemachine weer een beetje fatsoenlijk neer te zetten. Overigens kan ik melden dat mijn Canyon Endurace een stuk lichter is……..

Na ongeveer drie kwartier verlaat ik deze, toch wel, speciale plek en fiets verder richting de Duitse grens en merk dat de oostenwind toch wel behoorlijk stevig doortrekt, ik doe echter kalm aan en trap rustig door.  Een bezoek aan de burcht in Bad Bentheim laat ik voor wat het is, ik heb het al eens gezien en ze waren er druk met de toegangsweg bezig. Ik fiets dus door.
Na het rondje kom ik tegen half drie weer bij Het Ros van Twente, mijn hotel gelegen tussen De Lutte en natuurgebied Lutterzand. Als ik me heb gesetteld kijk ik nog even naar de finish van de GIRO etappe om vervolgens een hapje te gaan eten in De Lutte. Die avond maak ik nog een wandeling langs de Dinkel in het Lutterzand en ga op tijd naar bed, er wacht nog een fraaie dag.

Het is halfacht als ik op zaterdagochtend aanschuif voor een uitgebreid Twents ontbijt. Ik moet me inhouden om niet teveel te eten want het ziet er allemaal zo lekker uit. Het gaat te ver om alles te benoemen, ik begin met koffie en eindig met aardbeien daartussenin is het volop genieten.
Met een goed gevulde maag stap ik al snel weer op de fiets voor een rondje door het Twentse land, bedoeling is een rit van 125 km met opnieuw een uitstapje over de grens.
Ik vertrek in noordwestelijke richting naar Tubbergen en Vriezenveen en onder de gegeven omstandigheden gaat het best wel lekker, tot ik na Harbrinkshoek langzaam van richting verander en meer en meer te maken krijg met de stevige oostenwind. Dan blijkt dat het allemaal wat moeilijker gaat zo in m’n eentje en al na een kilometer of 10 ‘buffelen’ besluit ik het lusje door ons buurland maar te cancelen. Fietsen moet wel hobby blijven immers, als het op werken begint te lijken zou ik er graag voor betaald worden….
Via Manderveen ploeter ik naar Vasse voor een koffiestop en als ik bij Café Bolscher aankom zie ik, in hoekje in de schaduw, een vijftal mannen in het overbekende blauw, wit, rood van Swolland zitten. Ik kon het verwachten want ook zij gingen deze kant uit. Ik schuif even aan en drink een bakkie mee, ondanks het mooie weer zijn ze maar met z’n vijven dus ik kan er makkelijk bij.
Omdat de mannen net als ik richting Ootmarsum gaan fiets ik een stukje met ze mee. Ze hebben duidelijk een andere snelheids modus dan ik en met moeite kan ik het wiel houden als ze de stuwwal bij Ootmarsum opfietsen. Als ik eindelijk gewend ben aan het nieuwe ritme moet ik alweer mijn eigen weg vervolgen en groet ik de mannen die nu met rugwind weer richting Zwolle snellen. Ik mag nog een kilometer of 35 tegen de verder aanwakkerende oostenwind in ploeteren.
Ik ben dan ook blij als ik na in totaal 86 km weer aankom bij het hotel met een gemiddelde van 25.6 km/h. Dat valt op zich nog mee, ik had het idee dat ik soms bijna stil stond.
Als ik mij afgedoucht heb neem ik plaats op het zonnige terras van het hotel, bestel een La Chouffe en hang vervolgens nadrukkelijk de vakantieganger uit…
De volgende ochtend moet ik echter al weer afscheid nemen van dat vakantiegevoel. Na opnieuw een heerlijk ontbijt check ik uit, gooi mijn bagage in de auto en rij naar Vasse. Daar maak ik nog een wandeling door het dal van de Mosbeek om het weekend in stijl af te sluiten. Het blijkt een bijzonder fraaie wandeling waarin Twente zich van zijn mooiste kant laat zien. Vervolgens goa ik weer op huus an.
Zo heb ik tijdens mijn verblijf van ongeveer 48 uur in het Twentse land de geboortegrond van Hennie Kuiper bezocht,  2 mooie fietstochten en twee stevige wandelingen gemaakt. Op zich eigenlijk best een aardige prestatie en over prestatie’s gesproken….

Voorrijden Prestatietocht Swolland
Op 9 juni a.s. vind de jaarlijkse Prestatietocht van Swolland plaats en het is al sinds jaar en dag gebruikelijk dat deze langere tocht voorgereden wordt. Omdat ik er op 9 juni zelf niet bij kan zijn (behalve fietsen zijn er nog meer leuke dingen in het leven en één daarvan is bezoeken van concerten of festivals. Op 9 juni is dat het bluesfestival in Grolloo, bekend als woonplaats van Harry Muskee / Cuby and The Blizzards, neerlands bekendste blueszanger).
Het is voor het eerst dit fietsjaar dat we ‘smorgens gelijk in korte broek en korte mouwen konden starten voor een tocht. Bij de Mac verzamelden zich 8 heren en twee dames voor de 165 km. Omdat het die ochtend al zo lekker weer was en ik toch de tijd had maakte ik richting de start alvast een ommetje via de Wijthmenerplas en had dus l 10 km op de teller toen ik aan kwam bij de burgerbakker…

De route van de Prestatietocht loopt in grote lijnen al jaren via Dalfsen, Lemelerberg, Dedemsvaart, Zuidwolde, Ruinen, Steenwijk, Kalenberg, Blokzijl, Zwartsluis en Hasselt. Toerleider Ruud W. heeft echter ook dit jaar weer een paar kleine lusjes ingebouwd om het allemaal niet te voorspelbaar te maken.
Onder heerlijke omstandigheden vertrokken we om 9 uur, met Youke en Arnold op kop richting de Lemelerberg. In de aanloop naar het hoogstepunt van de route zit een van de twee extra lusjes van de tocht, In plaats van rechttoe, rechtaan fietsen we ditmaal via het nieuwe fietspad in het verlengde van ‘de Oude Dijk’ die uitkomt op de oude Raalterweg, het stijgende fietspad dat vanaf Giethmen uitkomt bij de voet van de Lemelerberg. Een toevoeging die zorgt voor wat extra hoogtemeters.
Na de Lemelerberg fietsen we door richting Junne, alleen opgehouden door mijn lekke band (nummer 6 dit jaar…). Gelukkig weet ik mijn rust te bewaren, dit tot onzetting van de voorrijders die mij gelijk al het werk uit handen nemen. Als het bandje gewisseld is en er iets uit de buitenband is gepeuterd gaan we snel verder. Bij Junne passeren we de Vecht en zetten vervolens koers naar de eerste koffiestop in Zuidwolde, daar komen we aan na ongeveer 65 km. Op het terras van de Zuidwolder Huuskamer is het goed toeven maar niet lang want we moeten nog zo’n eind.
Vanaf hier gaan Loes en Henk rechtstreeks naar Zwolle, de overige 8 gaan voor de volle afstand. Het tweede gedeelte nemen Ruud en ikzelf het kopwerk voor onze rekening en terwijl de temperatuur langzaam maar zeker naar zomerse waarden oploopt fietsen wij door het Drentse land. Via Ruinen, Ansen en De Bult fietsen we de Weerribben binnen waar de tweede stop is gepland bij Kalenberg. Net voor we daar zijn worden we echter nog een minuut of 10 opgehouden door een geopende brug die een viertal boten moet doorlaten.
Bij de pauzelocatie nemen sommigen de soep van de dag, uiensoep (waarschijnlijk hopend op een klein beetje rugwind…) aangevuld met koele dranken.

Na de Lemelerberg fietsen we door richting Junne, alleen opgehouden door mijn lekke band (nummer 6 dit jaar…). Gelukkig weet ik mijn rust te bewaren, dit tot onzetting van de voorrijders die mij gelijk al het werk uit handen nemen.

De laatste 45 kilometer kregen we te maken met zuidenwind, tegen dus en dat betekende werken, waarbij vooral Youke, Jan en Cor zich van hun beste kant lieten zien door ons uit de wind te houden. Nadat we Zwartsluis waren gepasseerd kreeg ik het langzaam toch wel lastig, de combinatie afstand, warmte en tegenwind zorgden ervoor dat de laatste krachten langzaam verdween uit de benen. Ik was dan ook blij dat het bordje Zwolle gepasseerd werd en aangekomen bij Berkum besloot ik rechtdoor te gaan, dwars door de stad richting zuid. Eenmaal thuis stond de teller op 182 kilometer!
Zo heb ik in ieder geval mijn Prestatietocht voor 2018 alvast gefietst en kan ik op 9 juni, zonder schuldgevoel, gaan genieten van o.a. Joe Bonamassa en andere blues grootheden in Grolloo….